‌وقتی به دور از پیش‌فرض‌های ذهنی در آیات قرآن به مطالعه و بررسی بپردازیم؛ به نکات مهمی می‌رسیم که قوانینِ اساسیِ تمام کائنات هستند.

قوانینی که خدا هم از آنها عبور نمی‌کند و درکِ درستِ آنها باعث می‌شود تا از کج‌فهمی‌ها خلاص شویم.

اگر قوانینِ قرآن را دست بفهمیم، تمام تناقض‌ها و سردرگمی‌هایی که  در ذهنمان نسبت به خدا و نقشِ خودمان در زندگی داشته‌ایم و از دیگران شنیده و یاد گرفته‌ایم ازبین خواهد رفت.

و در صورتی که این قوانینِ عالی را به صورت مستمر به خودمان یادآوری کنیم و نشانه‌های آن را در زندگیِ خودمان و دیگران تأیید و تصدیق نماییم؛ آن سردرگمی‌ها به آرامی جای خود را به آرامش، اطمینان و یک احساسِ تواناییِ کامل برای رسیدن به تمامِ خواسته‌ها و آرزوها خواهد داد.

یکی از این کج‌فهمی‌ها؛ رفتارِ خداوند در مورد عذاب کردنِ کافران است. 

بر اساسِ توضیحاتی که از دیگران شنیده‌ایم؛ وقتی خداوند به خاطر گناهانِ مردم از آنها ناراحت و خشمگین می‌شود، گزینهٔ عذاب و تنبیهِ آنان را فعال می‌نماید و با این روش، خشمِ خود را فرو می‌نشاند.

اما با مطالعهٔ دقیق‌تر وتطبیقِ آیاتی که در آنها خداوند به موضوعِ «عذاب الهی» اشاره نموده است؛ به قانونِ اساسیِ این مسأله پی می‌بریم:

خداوند؛ بر خلافِ تصورِ باستانی و ریشه‌دارِ انسانها، شخصیتی انسانی ندارد که بر کسی «خشم» بگیرد و یا دلش برای کسی بسوزد و به «رحم» بیاید. 

بلکه خدا تمامِ این جهان را بر اساسِ «قوانینی ثابت و از پیش تعیین شده» اداره می‌کند؛ درست مانندِ نرم‌افزاری که برای کامپیوترها و تلفن‌های هوشمند ساخته می‌شود و هیچ‌گونه احساسی در اجرای آن نرم‌افزارها دخالت ندارد.

در قرآن؛ هر جایی که از «افعال و ضمیرهای جمع» برای اجرای ارادهٔ خدا استفاده شده، دقیقاً به همین نرم‌افزار و هوشمندیِ یکپارچهٔ تمامِ ذراتِ هستی اشاره نموده است. 

به عنوانِ مثال، این آیات را بخوانید و این بار تلاش کنید تا در هنگامِ خواندن و درک کردنِ معنای آنها؛ آن را از زبانِ تمامِ اجزای هستی که تحتِ کنترلِ قانونِ خدا عمل می‌کنند؛ بفهمید:

إنَّ عَلَـینا لَلـهُدیٰ: حتماً هرگونه هدایت، وظیفهٔ ما است (لیل12)

کَذٰلِکَ حَقّـاً عَلَینا نُنْجِ المؤمنین: این‌گونه نجات دادنِ همهٔ مؤمنین حقی بر عهدهٔ ما است (یونس103)

وَ کانَ حَقّـاً عَلَینا نَصرُ المؤمنین: همیشه یاری نمودنِ مؤمنان حقی بر عهدهٔ ما است (روم47)

إنّا أوْحَینا إلَیکَ کَما أوحَینا إلیٰ نوحٍ وَ النَّبیّینِ مِن بَعدِهِ: البته ما به تو وحی کردیم؛ همان‌گونه که به نوح و پیام‌آورانِ پس از او وحی نمودیم (نساء163)

یکی از آیاتی که در قرآن به این هوشمندی در عذابِ کافران اشاره دارد؛ آیه 40 از سورهٔ هـود است؛ که در رابطه با موضوعِ آغازِ توفانِ نوح، توضیح می‌دهد:

حَتّیٰ إذا جاءَ أمرُنا وَ فارَ التَّنّور قُلنا أحمِل فیها مِن کُلِّ زَوجَینِ إثنَینِ…

تا اینکه فرمانِ ما آمد و تنور فَوَران نمود؛ گفتیم: در آن کشتی از هر نر و ماده دو تا بردار…

در این پادکست 16 دقیقه‌ای که مربوط به یکی از جلساتِ دورهٔ آنلاینِ تفکر در قرآن می‌باشد؛ برای درکِ عمیق‌تر از این آیه، موضوعِ درک پدیدهٔ همزمانی و استفاده از آن به عنوانِ‌ابزاری مهم برای رساندنِ خیر و شر به انسانهایی که لایقِ آن خوبی و بدی هستند؛ توضیحاتی عالی را خواهید شنید.

اگر علاقمند هستید تا از آگاهی‌های عالی «دورهٔ تفکر در قرآن» استفاده نمایید؛ با این لینک در دوره شرکت کنید.

چنانچه دوست دارید؛ برای درکِ بهترِ این موضوع، این مقاله‌ را در سایت بخوانید.