‌مطالعه و تمرکز روی مفاهیمِ کلامِ خدا مرا به این درکِ عمیق رسانده است که:

قرآن؛ تمامِ آنچه که ما برای خوشبختی نیازداریم به روشنی و سادگی در اختیارمان گذاشته است

اگر قوانینِ قرآن را دست بفهمیم، تمام تناقض‌ها و سردرگمی‌هایی که در ذهنمان نسبت به خدا و نقشِ خودمان در زندگی داشته‌ایم و از دیگران شنیده و یاد گرفته‌ایم ازبین خواهد رفت.

و در صورتی که این قوانینِ عالی را به صورت مستمر به خودمان یادآوری کنیم و نشانه‌های آن را در زندگیِ خودمان و دیگران تأیید و تصدیق نماییم؛ آن سردرگمی‌ها به آرامی جای خود را به آرامش، اطمینان و یک احساسِ تواناییِ کامل برای رسیدن به تمامِ خواسته‌ها و آرزوها خواهد داد.

یکی از این کج‌فهمی‌ها؛ درک مفهوم شرک و توحید و امید بستن به سایر انسانها است. 

اگر بخواهم تعریفی از پدیدهٔ «توحید» ارائه دهم، جملهٔ زیر را تعریفی مناسب می‌دانم:

توحید یعنی اینکه «در ذهنمان» هرگونه توانایی برای ایجاد تأثیر در زندگیمان را از دیگران بگیریم و آن قدرت را فقط به خداوندی بدهیم که تمامِ کائنات را در اختیارِ خودمان قرار داده است.

به عبارتِ ساده‌تر؛ هیچ کسی به جز اربابِ تمامِ هستی هیچ‌گونه قدرتی در زندگیِ ما ندارد و خداوند هم تمامِ این قدرت را به خودِ ما اعطا نموده است.

به این معنا؛ تقویتِ توحید این است که ما همیشه در حالِ «یک تلاشِ ذهنی» باشیم و هر کسی یا هر چیزی را که فکر می‌کنیم برای رساندنِ خیر یا شر به ما توانایی دارد؛ خلعِ سلاح کنیم و قدرت را از آن بگیریم و در مقابل؛ آن قدرت را به خداوند بدهیم.

یکی از نکاتِ محوری در این فعالیتِ ذهنی این است که چگونه با بقیهٔ انسانهایی که ارتباط داریم رفتار نماییم؟ و نوعِ نگاهِ درست نسبت به انسانها بر اساسِ نگرشِ توحیدی چگونه است؟

وقتی خداوند بخواهد خیر و خوبی را به بنده‌اش برساند؛ حتماً از ابزارها و وسایل و انسانهایی به عنوانِ مجرای این خیر استفاده می‌نماید و راه‌ها و روش‌ها و ابزارهایی که خداوند برای انجامِ اراده‌اش در اختیار دارد بی‌نهایت و غیر قابل شمارش است:

وَلَوْ أنَّما فِی الأرضِ مِن شَجَرَةٍ أقلامٌ وَالبَحرُ یَمُدُّهُ مِن بَعدِهِ سَبْعَةُ أبحُرٍ ما نَفِدَت کَلِماتُ اللهِ إنَّ اللهَ عَزیزٌ حَکیمٌ  (سورهٔ لقمان آیهٔ ۲۷)

و اگر آنچه که درخت در زمین است؛ قلم شوند و دریا هم مُرَکّبِ او باشند و هفت دریا هم پس از آن مرکّب شوند؛ کلمات خدا به پایان نرسند. البته که خدا همیشه غالب و حکیم است.

با درک این مسأله می‌فهمیم که خداوند همهٔ ارادهٔ خود را از طریق مخلوقات و پدیده‌های این جهان به انجام می‌رساند؛ اما چگونه باید این موضوع را با توحید (انحصارِ قدرت در خداوند و عدمِ تواناییِ غیرِ خدا) جمع کنیم؟

اگر ما به غیرِ خدا امید داشته باشیم؛ مشرک هستیم؟

در این پادکست ۱۱ دقیقه‌ای که مربوط به یکی از جلساتِ دورهٔ آنلاینِ تفکر در قرآن می‌باشد؛ سؤالِ یکی از شرکت کنندگان، نمونه‌ای عینی و عالی برای درکِ درست از این مسأله است و در این پادکست؛ توضیحاتی عالی را برای ایجادِ یک دیدگاهِ درستِ توحیدی خواهید شنید.

اگر علاقمند هستید تا از آگاهی‌های عالی «دورهٔ تفکر در قرآن» استفاده نمایید؛ با این لینک در دوره شرکت کنید.

برای درکِ بهتر دربارهٔ موضوع «توحید» این مقاله را بخوانید.